گرمابهها پیش و پس از اسلام در ایران علاوه بر اهمیت به پاکیزگی از نظر رفتار فرهنگی و همچنین معماری مهم بودند و گاهی به عنوان محل نشست بزرگان شهر و یا مکانی برای برگزاری دورهمی به هدف سرگرمی مورد استفاده قرار میگرفتند.
سردر، سربینه، میان در، خزینه، اتاق نظافت و گرمخانه از جمله بخشهای اصلی گرمابهها بوده و پس از قانون بهداشت عمومی بلدیهها در سال ۱۳۰۹ و سپس دستور نصب دوشها این بناها با تغییراتی مواجه شدند که میتوان به ساخت اتاقکهای دوش و بستن حوضهای خزینه اشاره کرد.
هر چند در ابتدا این تغییرات به علت فرهنگ عامهای که دربارهی حمام پس از صدها سال به وجود آمده بود، مخالفانی داشت اما با پیشرفت و پویایی دانش، این مساله مورد پذیرش همگان قرار گرفت و علاوه بر تغییراتی که در همان بناهای قدیمی ایجاد شد، ساخت حمامهای نمره آغاز شد.
رفته رفته با گسترش حمامهای خانگی، عمر گرمابههای عمومی با آن شکل از معماری و فرهنگ به پایان رسید و در حال حاضر حمامهای عمومی بیشتر جهت استفاده مسافران و رهگذران ساخته میشود.