غذا نیاز اساسی و پایه برای هر موجود زنده‌ای است. اما در انسان، این رکن اصلی زنده‌بودن، جنبه‌های مختلفی غیر از زنده نگه‌داشتن جسم دارد.

غذا ازجمله صور مهم زندگی مادی بشر به شمار می‌آید و برخلاف آنچه اغلب تصور می‌شود، در ساحت حیات انسانی بسیار مهم و تأثیرگذار بوده است. اهمیت خوراک تنها به سیرکردن شکم آدمیان منحصر نیست، بلکه غذا در طول تاریخ موجد تغییرات اجتماعی، جنگ‌های بزرگ و حتی پیشرفت اقتصادی بوده است. به قولی خوراک، بنیاد همه تمدن‌ها را بر هم ریخته است. برخی تصور می‌کنند برخی رویه‌ها و آداب غذاخوردن و وسایل مرتبط با آن مانند استعمال قاشق و کارد، مربوط به دوره معاصر و حاصل تعامل با تمدن اروپای مدرن است و از این منظر پیشینه‌ای برای این رفتار متصور نیستند.

جایگاه و اهمیت کتاب در چند دهه گذشته بین مردم به قدری بالا بوده که سازمان جهانی یونسکو در سال ۱۹۹۱ روز ۲۳ آوریل را به عنوان روز جهانی «کتاب و حق مولف» نام‌گذاری کرد و به ثبت رساند. هدف این سازمان از نام‌گذاری ۲۳ آوریل با این عنوان، جلب توجه سازمان‌‏ها و انجمن‏‌های دولتی بود تا این نهادها از ارزان‌ترین و راحت‌ترین روش کسب اطلاعات و کهن‌ترین وسیله ارتباط معنوی بشر غافل نمانند.

از آن‌جا که کشور ایران تمدن کهنی را با خود همراه دارد و از گذشته میزبان علما، دانشمندان، مراکز متعدد علمی، فرهنگی و کتابخانه‌هایی بزرگ بوده است و در عرصه فرهنگ و تمدن جایگاه قابل‌ توجهی در جهان داشته و دارد، نیز روز ۲۴ آبان را به نام « روز کتاب و کتابخوانی» نام‌گذاری کرده است.

هنر در عهد هخامنشیان

هنر ایران از بیش از سه هزار سال پیش از ظهور دولت قدرتمند هخامنشیان در ایران پایه گذاری شده است . در عهد هخامنشیان عمدتا بر پایه ی بزرگداشت مقام پادشاهان این سلسله استوار بوده است. هنر این عصر ترکیبی است از هنر اقوام گوناگونی که تابع پارسیان بوده اند و هخامنشیان با بهره گیری مناسب از این هنرهای مختلف و ریختن کلیه جلوه های هنری اقوام و ملل مختلف در یک قالب به هنر خود اعتلا بخشیده اند. علاوه بر بزرگداشت شاهان، اجرای مناسک و آیین زرتشتی نیز از مظاهر اصلی هنر در این دوره است که سبب ایجاد نوعی سمبولیسم هنری در آثار هنری هخامنشیان شده است. از دیگر جلوه های هنری این دوره رواج هنر کنده کاری، حجاری، پیکر تراشی، فلزکاری، کاشی سازی و قالی بافی است . آثار برجا مانده عمق پیشرفت هنرمندان ایرانی را در این رشته های هنری به تصویر می کشند. نقش برجسته های تخت جمشید نیز در زمره ی گنجینه ی هنر دوره ایران هخامنشی به شمار می روند که هر یک مجموعه ای از تصاویر غنی و نقوش دوران هخامنشی را به نمایش می گذارند و علاوه بر آن گویای بسیاری از آداب و رسوم رایج در دربار هخامنشی اند.

در نقش برجسته های تخت جمشید صحنه هایی از مراسم و مناسک رایج در پایتخت شاهان هخامنشی وجود دارد که عموما پیکره ی پادشاه، کانون اصلی هر صحنه است. در این کنده کاری های زیبا که بر دل کوه نقش بسته دسته های آورندگان هدایا، صحنه بار عام پادشاه و دیگر نقوش برجسته ی مربوط به آرامگاه به نمایش گذارده شده است . این کنده کاری کاری ها درعین حال که همگی حکایت از تبحر و مهارت سنگ تراشان دارند هر یک گوشه ای از مراسم و وقایع سیاسی مذهبی آن دوران را به نیز نمایش می گذارند. ویژگی این آثار بیشتر در آن است که نشان می دهد هنرمندان پیکر تراش روزگار هخامنشی به طور کامل در خدمت اجرا و طرح نقوش خود بوده و مجالی برای بروز تمایلات شخصی خود نداشتند و به عبارت دیگر، کاملا مطیع به شمار می رفتند.

« هنر ایرانی » یکی از غنی ترین و متنوع ترین مجموعه های میراث فرهنگی بشر است. قالی بافی، نگارگری، سفال گری، معماری، موسیقی، خوش نویسی، خاتم کاری، میناکاری و معرق چوب ،تنها، نمونه هایی از هنرها و صنایع دستی ایران است. صنایع دستی به طور کلی به صنایعی گفته می شود که قابلیت استقرار در شهر و روستا را داشته باشد، نیازی به فن آوری پیشرفته ندارد و بیشتر وابسته به تخصص های بومی و سنتی است. صنایع دستی هر دو ویژگی مصرفی و هنری را دارد، برخوردار از بینش، ذوق، اندیشه و فرهنگ تولیده کننده نیز می باشد و در مجموع آن را یک هنر­صنعت نامیده اند.

1. قالی بافی: کشور ایران خاستگاه هنر قالی بافی است. کشف فرش پازیریک -قدیمی ترین فرش کشف شده- در کوه های سیبری و شباهت نقش های آن به نقش های ستون های تخت جمشید باعث شد محققان به این نتیجه برسند که این هنر در ایران، قدمتی بسیار دارد.

به گزارش آستان، یک جامعه شناس با تاکید بر اینکه معیارهای زیادی برای شناخت یک جامعه شاد وجود دارد گفت:امید به زندگی یکی از معیارهایی است که با سنجش آن می توان پی برد کدام جوامع شادتر هستند.
دکتر علیرضا شریفی یزدی عضو پژوهشکده خانواده ،ضمن اشاره به برخی معیارهای اصلی برای شناسایی جوامع شاد گفت:در جامعه ای که امید به زندگی بالا باشد خود به خود شادی در آحاد مردم آن جامعه موج می زند.دومین عامل مهم سلامت روان است .وقتی در بین مردم یک جامعه آسیب های روانی کمتر وجود داشته باشد به طور طبیعی مردم آن جامعه از ابتلای به بیماری های روانی در امان هستند.

پنجه (خمسه مسترقه)،در گاهشماری ایران ، به درستی، کبیسه ای هر ساله بود.بدین معنی که ماه های سی روزه ای که هر روزش را نامی و نشانی آشکار بود و به تمامی 360 روز بود؛ پس برای همسانی 5 روز به پایان سال – یا به آغاز سال افزودند.و این پنج روز را- که در «جستار نوروز» از آن سخن خواهد رفت- دست از کار کشیده، و به شادی و شوخی برگزار می کردند. نمونه هایی دیگر از کبیسه کردن، در گاهشماری های گذشته و امروز کم نیست. 
از سال 1304 خورشیدی با افزودن یک روز به ماه های فروردین تا شهریور ماه و محاسبه اسفند 29 روز، روزهای پنجه ،به دست فراموشی سپرده می شود؛و با سی روز حساب کردن اسفند ماه، در هر چهار سال، یک بار، کبیسه می شود. 
درباره جشن ها و آئین های کهن ایران- انگیزه و شیوه برگزاری- کتاب ،مقاله، داستان و شعر بسیار است.